Σύντροφε ΖΑΧΑΡΙΑ, θυμάσαι εκείνο το καλοκαίρι του '44 στη «Μεγάλη επιδρομή», όπως έμεινε για να θυμίζει την αγριότητα εκείνων των καιρών... Εκεί στην κορυφή του Ταΰγετου μαζί ανεβαίναμε, δίπλα δίπλα με κομμένη την ανάσα, μαζί και στην αγωνία με το κυνηγητό των 300 γυναικόπαιδων, τον πανικό που ακολούθησε με τους πυροβολισμούς μπροστά μας... Μαζί και στην υποδοχή του Αρη στο Γεωργίτσι, εκεί, στην πεζούλα της πλατείας του χωριού, κάτω από τα χνότα του πρωτοκαπετάνιου και τα λόγια του στα συγκεντρωμένα Αετόπουλα της περιοχής που καμαρώναμε με τα ξυλοντούφεκά μας... Με το «εμείς θα φύγουμε, εσείς θα συνεχίσετε», τα «όπλα» μας βάρυναν, γίνανε πραγματικά, τα σφίγγαμε πιο πολύ στα χέρια μας, δίναμε εκείνη τη στιγμή τον δικό μας όρκο να συνεχίσουμε...

Μετανάστες κατόπιν, ο ένας στην ανατολή ο άλλος στη δύση, εσύ σύντροφε πιο συνεπής με την άμεση ένταξή στου στο ΚΚ Αυστραλίας. Μαζί και στην επιστροφή μας και την άμεση ένταξή μας στο Κόμμα, άλλωστε μέσα σε αυτό γεννηθήκαμε. «Εφυγες» πιο γρήγορα, μην παραπονιέσαι όμως σύντροφέ μου, ήρθες μια πενταετία πιο νωρίς, δεν είναι δα και λίγο... Θα συναντηθούμε όμως, μην το ξεχνάς, στο υπόσχομαι, εκεί στα καταράχια και τους λόγγους της αγαπημένης μας Βορδώνιας. Κρατάω το λόγο μου, μείνε εσύ ήσυχος. Αλλωστε, έκανες και εσύ, παιδί της Λακωνίας, όπως μυριάδες άλλοι, απλά το καθήκον σου.